Półwysep Banksa

Półwysep Banksa – półwysep na wschodnim wybrzeżu nowozelandzkiej Wyspy Południowej. Nazwany na cześć Josepha Banksa, angielski naturalisty, uczestnika wyprawy Jamesa Cooka. Ten ostatni uznał podczas wyprawy w 1770 Półwysep Banksa za wyspę – dopiero w 1809 odkryto jego rzeczywisty kształt.

Krajobraz półwyspu jest górzysty, poprzecinany licznymi zatokami. Zajmuje powierzchnię ok. 1150 km². Jego najwyższy szczyt to Mount Herbert wznoszący się na wysokość 919 m n.p.m.

Półwysep stanowi pozostałość dwóch wulkanów tarczowych Lyttelton i Akaroa, których kratery są obecnie zalane wodami oceanicznymi i tworzą zatoki wcinające się w półwysep. Wulkany te uformowały się około 8-11 mln lat temu w miocenie.